Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζίπως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώκι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.
Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκόπως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγμαατισμένο.
Ακόμα, λένε πράματα φριχτά παρά πολύ,που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερέςκανείς δεν το 'μαθε ποτέ, γιατί δεν το 'πα σε κανένα.
Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω σε χαρτί,εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.
Ήμουνα τότε δόκιμος σ'ένα λαμπρό ποστάλκαι ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό -και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.
Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου οπού 'χε αυτοκτονήσει,ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,μήπως εκεί γινότανε να τήνε λησμονήσει.
Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.
Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαράκαι, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.
Ένα μικρό της πέρασα σταυρόν απ' το λαιμόκι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλικι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε την πόλη.
Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για μεόαση, που ένας συναντά μεσ' στην καρδιά της Άμμου.
Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αγέρας με φλογίζει.Κάτι άνθη εξαίσια τροπικά του ποταμού βρωμούν,κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.
Θα προχωρήσω!... Μια βραδιά σε πόρτο ξενικόείχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα,και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.
Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.
Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.
Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της.Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές«μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της».
Όταν την είδα και στο φως τα' αχνό το πρωινό,μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σαν να 'χα φοβηθεί,το προτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.
Δώδεκα φράγκα γαλλικά... Μα έβγαλε μια φωνή,κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,και μια το πορτοφόλι μου... Μ' απόμεινα κι εγώέναν σταυρό απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.
Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει,φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζίπως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,πως είμαι παλιοττόμαρο και πως τραβάω κοκό,μ' αν ήξερα οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συχωρέσει...
Το χέρι τρέμει... Ο πυρετός... Ξεχάστηκα πολύασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω...
Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008
Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008
Χριστοφιας vs Κλαουζεβιτς σημειώσατε 1
Ο πρωτος είναι γνωστος στον κυπριακό λαό. Είναι ο μόλις ελαχιστων ημερων εκλελεγμένος Προεδρος της Κυπρου. Ο δευτερος ήταν Πρωσσος Στρατιωτικός.
Ο Καρλ Φων Καλουζεβιτς γεννηθηκε το 1780 στην πόλη Μπεργκ της Δυτικής Πρωσίας, περιοχή όπου σήμερα ανήκει στη Γερμανία. Η πολεμική θεωρία του Κλαουζεβιτς αποτελεί μέγα έργο και απασχολει ερευνητικά και όχι μονο την Πολιτική Επιστήμη, τις Στρατηγικές Σπουδές και τις Διεθνείς Σχέσεις. Στον Κλαούζεβιτς ανήκει η φράση ότι «ο πόλεμος αποτελεί τη συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα».
Τι είδους σχέση όμως μπορεί να συνδέει ένα Στρατιωτικό του 180υ αιώνα με ένα σύγχρόνο πολιτικό; Αυτό θα το δούμε στη συνέχεια.
Το να προσπαθείς να προσαρμόσεις τις μεθόδους της στρατιωτικής θεωρία στην καθημερινή πολιτική ίσως να αποτελεί κατάχρηση ενώ η επιστημονική προσέγγιση μπορεί να θεωρηθεί αιρετική. Ο παραλληλισμός όμως βρισκει έδαφος σε περιπτώσεις έντονου πολιτικού ανταγωνισμού. Η εβδομάδα που μεσολάβησε μεταξύ του πρωτου και του δευτερου γυρου των εκλογών λαμβάνει ένα τέτοιο χαρακτηρα.
Ο Κλαουζεβιτς εχει συνδεσει το όνομα του με την πολεμικη στρατηγική της εκμηδενισης. Προυπόθεση αυτής της στρατηγικης ειναι η αναγνωριση του βασικου αντιπάλου και ο καθορισμος του ως βασικου πόλου αντιπαραθεσης. Η τακτικη που εφραμόζεται ειναι η πληρης προσηλωση εναντι αυτού του στοχου και η συνεχης κατα μετωπον επιθεση, με καθε μεσο, μεχρι την οριστική εκμηδενιση του αντιπαλου. Αυτη ηταν η τακτικη που υιοθετησε το Επιτελειο Κασουλίδη. Δεν ηταν δυσκολο να αναγνωριστει και να καθοριστει ο αντιπαλος αφού η φυση των εκλογών καθοριζε δυο μονομαχους. Ετσι τα στελεχη του Επιτελειου Κασουλιδη εφαρμοσαν ισχυρή επιθεση κοντρα στον, τελικα, εκλελεγμενο προεδρο χρησιμοποιωντας καθε πολιτικό, μη πολιτικό και πολλες φορές μη ηθικο μεσο, αποδεχομενοι τις αρχες του κλασσικου ρεαλισμού οτι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και «η ηθικη εχει αξια στο βαθμο που τα συμφεροντα σου δεν επηρεαζονται». Τα sms, τα e-mail προπαγανδιστικού περιεχομενου, η επιστρατευση του κομμουνιστικού κίνδυνου, του ανθελληνισμού, του αθεισμού ήταν στοιχεια που στοχευαν στην προκληση των κατωτερων αισθηματων του λαού, του φόβου και της ανασφάλειας και χρησιμοποιηθηκαν ως όπλα στην κατα μέτωπον επίθεση.
Από την άλλη το Επιτελείο Χριστόφια ακολούθησε Στρατηγική εξουθένωσης του αντιπάλου. Ήδη από το βράδυ του πρωτου Γυρου των εκλογών τα στελέχη του Επιτελείου αφιέρωσαν μεγαλύτερη προσπάθεια στο να προσελκυσουν συμμάχους παρά στο να εξευρουν επιχειρηματα έναντι του στρατηγικού τους αντιπάλου. Το Επιτελείο Χριστόφια αρχικά επιχείρησε να προσδωσει στον εαυτό του μια εικόνα αμυνόμενου απέναντι στον αντιπαλο φανατισμό προσπαθώντας να κερδίσει την συμπάθεια της κοινής γνώμης εστω και αν αυτό θα έδινε στους αριστερους ψηφοφορούς την εντυπωση μια αδυναμης ηγετικης ομάδας . Εδω όμως εστιαζεται η πεπτουσία της διαφοράς των δύο Επιτελείων. Ο ορθολογισμός του Χριστόφια ανάσχεσε τον παρορμητισμό του Κασουλίδη. Ομάδα στόχος και των δύο Επιτελείων ήταν προσδιοριζόμενη «κεντρωά» ομάδα που στήριξε Παπαδόπουλο και όχι η παραδοσιακή αριστερά ή δεξία την οποία ειχαν κερδίσει ούτως ή άλλως από τον πρώτο γυρο.
Οπως αποδεικτηκε και στην πράξη η στρατηγική του Επιτελείου Χριστόφια αποδείκτηκε ορθότερη αφού κατάφερε να πείσει βάση της αξιοπιστίας, της ενότητας και της ήρεμίας της πολιτικής προσωπικότητας του Υποψηφίου. Με τον τρόπο αυτό τα κόμματα που εξήλθαν χαμένα από τον πρώτο γυρο επέλεξαν τη συνεργασία με τον αξιόπιστο και ήρεμο Χριστόφια και οδηγησαν στην απομόνωση τον Υποψήφιο της Δεξιάς. Η εξέλιξη αυτή των πραγμάτων λειτούργησε καταλυτικά αφενώς γιατί η λογική αριθμητική υπεροχή έγυρνε την πλάστιγγα προς την υποψηφιότητα Χριστόφια και αφετέρου γιατί, η προσπαθεια εξισορρόπησης αυτής της υπεροχής επιδιώκτηκε με χρηση στελεχών και επιχειρημάτων που πολύ απειχαν από το «Ευρωπαικό» προφιλ που αρχικά παρουσίασε ο Ιωαννης Κασουλίδης. Ετσι λοιπόν ο Χριστόφιας ενίσχυσε τον ενωτικό του χαρακτηρα ενώ ο Κασουλίδης περιχαρακώθηκε στο Συναγερμικό του προφιλ και με ότι ηθελε να αποποιηθει, στο τελος να το βαραινει.
Η ετοιμότητα απαντησης εκ μερους του Επιτελείου Χριστόφια σε ότι του καταλογιζε το αντιπαλό Επιτελείο ηταν επίσης στοιχεια που ενισχυαν των πρωτο. Οι ενωτικες διακυρηξεις των Μητροπολητων Κυκκου και Μορφου κοντρα στις διαχαστικές δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου και δρασεις του Μητροπολητη Λεμεσού, ενισχυαν την αποψη οτι ο ενας ενωνει ενώ ο άλλος διχαζει. Αν και οι πρωτοι δεν εξεφρασαν στηριξη σε κανένα από τους δύο εντουτοις ο λόγος τους ενισχυε το διχαστικό χαρακτηρα του υποψηφίου που στηριζαν όσοι ΔΙΧΑΖΟΥΝ.
Η στρατηγικη της εξουθενωσης του επιτελειου Χριστοφια επικρατησε κατα κρατος της στρατηγικης εκμηδενισης, τυπου Κλαζουζεβιτς, του επιτελειου Κασουλίδη. Ποια τροπή θα είχαν τα πράγματα αν τα δυο Επιτελεία ακολουθουσαν άλλες στρατηγικές κανενας δεν μπορεί να υπολογισει. Αξίζει να σημειώσουμε πάντως ότι ο ΔΗΣΥ ακολουθησε αρχικά άλλη στρατηγική. Η επιτυχής προσπάθεια διαμορφωσης μιας ευρείας συμμαχίας με αφορμή τις Δημοτικές Εκλογές, που είχε ως αποτελεσμα την προσελκυση σημαντικών προσωπικοτητων όπως Γαλανού, Ευθυμίου, Προδρόμου εγκαταλείφθηκε στην πορεία. Θυμιζουμε ότι στους Πελοποννησιακους πολέμους η Αθηνα θα ηταν η μεγαλη κερδισμενη αν δεν εγκατελειπαν την στρατηγικη του Περικλή και αν δεν κινούσαν αλαζωνικά προς τις Σικελία.
Ο Καρλ Φων Καλουζεβιτς γεννηθηκε το 1780 στην πόλη Μπεργκ της Δυτικής Πρωσίας, περιοχή όπου σήμερα ανήκει στη Γερμανία. Η πολεμική θεωρία του Κλαουζεβιτς αποτελεί μέγα έργο και απασχολει ερευνητικά και όχι μονο την Πολιτική Επιστήμη, τις Στρατηγικές Σπουδές και τις Διεθνείς Σχέσεις. Στον Κλαούζεβιτς ανήκει η φράση ότι «ο πόλεμος αποτελεί τη συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα».
Τι είδους σχέση όμως μπορεί να συνδέει ένα Στρατιωτικό του 180υ αιώνα με ένα σύγχρόνο πολιτικό; Αυτό θα το δούμε στη συνέχεια.
Το να προσπαθείς να προσαρμόσεις τις μεθόδους της στρατιωτικής θεωρία στην καθημερινή πολιτική ίσως να αποτελεί κατάχρηση ενώ η επιστημονική προσέγγιση μπορεί να θεωρηθεί αιρετική. Ο παραλληλισμός όμως βρισκει έδαφος σε περιπτώσεις έντονου πολιτικού ανταγωνισμού. Η εβδομάδα που μεσολάβησε μεταξύ του πρωτου και του δευτερου γυρου των εκλογών λαμβάνει ένα τέτοιο χαρακτηρα.
Ο Κλαουζεβιτς εχει συνδεσει το όνομα του με την πολεμικη στρατηγική της εκμηδενισης. Προυπόθεση αυτής της στρατηγικης ειναι η αναγνωριση του βασικου αντιπάλου και ο καθορισμος του ως βασικου πόλου αντιπαραθεσης. Η τακτικη που εφραμόζεται ειναι η πληρης προσηλωση εναντι αυτού του στοχου και η συνεχης κατα μετωπον επιθεση, με καθε μεσο, μεχρι την οριστική εκμηδενιση του αντιπαλου. Αυτη ηταν η τακτικη που υιοθετησε το Επιτελειο Κασουλίδη. Δεν ηταν δυσκολο να αναγνωριστει και να καθοριστει ο αντιπαλος αφού η φυση των εκλογών καθοριζε δυο μονομαχους. Ετσι τα στελεχη του Επιτελειου Κασουλιδη εφαρμοσαν ισχυρή επιθεση κοντρα στον, τελικα, εκλελεγμενο προεδρο χρησιμοποιωντας καθε πολιτικό, μη πολιτικό και πολλες φορές μη ηθικο μεσο, αποδεχομενοι τις αρχες του κλασσικου ρεαλισμού οτι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και «η ηθικη εχει αξια στο βαθμο που τα συμφεροντα σου δεν επηρεαζονται». Τα sms, τα e-mail προπαγανδιστικού περιεχομενου, η επιστρατευση του κομμουνιστικού κίνδυνου, του ανθελληνισμού, του αθεισμού ήταν στοιχεια που στοχευαν στην προκληση των κατωτερων αισθηματων του λαού, του φόβου και της ανασφάλειας και χρησιμοποιηθηκαν ως όπλα στην κατα μέτωπον επίθεση.
Από την άλλη το Επιτελείο Χριστόφια ακολούθησε Στρατηγική εξουθένωσης του αντιπάλου. Ήδη από το βράδυ του πρωτου Γυρου των εκλογών τα στελέχη του Επιτελείου αφιέρωσαν μεγαλύτερη προσπάθεια στο να προσελκυσουν συμμάχους παρά στο να εξευρουν επιχειρηματα έναντι του στρατηγικού τους αντιπάλου. Το Επιτελείο Χριστόφια αρχικά επιχείρησε να προσδωσει στον εαυτό του μια εικόνα αμυνόμενου απέναντι στον αντιπαλο φανατισμό προσπαθώντας να κερδίσει την συμπάθεια της κοινής γνώμης εστω και αν αυτό θα έδινε στους αριστερους ψηφοφορούς την εντυπωση μια αδυναμης ηγετικης ομάδας . Εδω όμως εστιαζεται η πεπτουσία της διαφοράς των δύο Επιτελείων. Ο ορθολογισμός του Χριστόφια ανάσχεσε τον παρορμητισμό του Κασουλίδη. Ομάδα στόχος και των δύο Επιτελείων ήταν προσδιοριζόμενη «κεντρωά» ομάδα που στήριξε Παπαδόπουλο και όχι η παραδοσιακή αριστερά ή δεξία την οποία ειχαν κερδίσει ούτως ή άλλως από τον πρώτο γυρο.
Οπως αποδεικτηκε και στην πράξη η στρατηγική του Επιτελείου Χριστόφια αποδείκτηκε ορθότερη αφού κατάφερε να πείσει βάση της αξιοπιστίας, της ενότητας και της ήρεμίας της πολιτικής προσωπικότητας του Υποψηφίου. Με τον τρόπο αυτό τα κόμματα που εξήλθαν χαμένα από τον πρώτο γυρο επέλεξαν τη συνεργασία με τον αξιόπιστο και ήρεμο Χριστόφια και οδηγησαν στην απομόνωση τον Υποψήφιο της Δεξιάς. Η εξέλιξη αυτή των πραγμάτων λειτούργησε καταλυτικά αφενώς γιατί η λογική αριθμητική υπεροχή έγυρνε την πλάστιγγα προς την υποψηφιότητα Χριστόφια και αφετέρου γιατί, η προσπαθεια εξισορρόπησης αυτής της υπεροχής επιδιώκτηκε με χρηση στελεχών και επιχειρημάτων που πολύ απειχαν από το «Ευρωπαικό» προφιλ που αρχικά παρουσίασε ο Ιωαννης Κασουλίδης. Ετσι λοιπόν ο Χριστόφιας ενίσχυσε τον ενωτικό του χαρακτηρα ενώ ο Κασουλίδης περιχαρακώθηκε στο Συναγερμικό του προφιλ και με ότι ηθελε να αποποιηθει, στο τελος να το βαραινει.
Η ετοιμότητα απαντησης εκ μερους του Επιτελείου Χριστόφια σε ότι του καταλογιζε το αντιπαλό Επιτελείο ηταν επίσης στοιχεια που ενισχυαν των πρωτο. Οι ενωτικες διακυρηξεις των Μητροπολητων Κυκκου και Μορφου κοντρα στις διαχαστικές δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου και δρασεις του Μητροπολητη Λεμεσού, ενισχυαν την αποψη οτι ο ενας ενωνει ενώ ο άλλος διχαζει. Αν και οι πρωτοι δεν εξεφρασαν στηριξη σε κανένα από τους δύο εντουτοις ο λόγος τους ενισχυε το διχαστικό χαρακτηρα του υποψηφίου που στηριζαν όσοι ΔΙΧΑΖΟΥΝ.
Η στρατηγικη της εξουθενωσης του επιτελειου Χριστοφια επικρατησε κατα κρατος της στρατηγικης εκμηδενισης, τυπου Κλαζουζεβιτς, του επιτελειου Κασουλίδη. Ποια τροπή θα είχαν τα πράγματα αν τα δυο Επιτελεία ακολουθουσαν άλλες στρατηγικές κανενας δεν μπορεί να υπολογισει. Αξίζει να σημειώσουμε πάντως ότι ο ΔΗΣΥ ακολουθησε αρχικά άλλη στρατηγική. Η επιτυχής προσπάθεια διαμορφωσης μιας ευρείας συμμαχίας με αφορμή τις Δημοτικές Εκλογές, που είχε ως αποτελεσμα την προσελκυση σημαντικών προσωπικοτητων όπως Γαλανού, Ευθυμίου, Προδρόμου εγκαταλείφθηκε στην πορεία. Θυμιζουμε ότι στους Πελοποννησιακους πολέμους η Αθηνα θα ηταν η μεγαλη κερδισμενη αν δεν εγκατελειπαν την στρατηγικη του Περικλή και αν δεν κινούσαν αλαζωνικά προς τις Σικελία.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)