Η Αντίσταση στην προδοσία είναι Διαχρονική

Λάμπει μέσα μου εκείνο που αγνοώ, μα ωστόσο λάμπει (Οδυσσέας Ελύτης). Τι κι αν η γενιά μου δεν έζησε τα τραγικά γεγονότα του 1974, υποκλινόμαστε ευλαβικά στο μεγαλείο της θυσίας αυτών που πρόταξαν τα στήθια τους στο φασισμό. Οι εκδηλωσεις καταδίκης του προδοτικου πραξικοπήματος της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β, τι και αν έχουν περάσει 37 χρόνια, δεν γίνονται με το ζόρι. Η συμμετοχή για εμάς τους νεότερους αποτελεί ιστορικό χρέος. Για τους παλαιότερους όμως καθίσταται ζωτική ανάγκη, μια ανάγκη που δε σχετίζεται με ψυχολογικό καταναγκασμό αλλά από μια εθελούσια πράξη επικοινωνίας με ότι άφησαν πίσω τους εκείνο την μάυρη 15η του Ιούλη. Άφησαν παιδιά, γονείς , αδέλφια, φίλους, τη νιότη τους, το χαμόγελο την αθωότητα.
Δεν είναι υπερβολή να τονιστεί ότι το πραξικόπημα και η προηγούμενη δράση της ΕΟΚΑ Β αποτέλεσαν την αφορμή για την συγκρότηση μιας κοινωνικής ομάδας με ισχυρά συνεκτικά στοιχεία που όχι μόνο δε χάνονται μέσα στο χρόνο αλλά ενισχύονται από τον ανεκπλήρωτο, ακόμα, πόθο της δικαίωσης αλλά και από τις ανήκουστες προκλήσεις όσων αμετανόητων δοξάζουν τους δήμιους της τραγωδίας. Πρόκειται για το ευρύτερο σύνολο των αντιστασιακών δυνάμεων που συσπειρώνει όσους αντιστάθηκαν έμπρακτα στο πραξικόπημα καθώς και σε όσους ενστερνίζονται το κοινό πνεύμα που γέννησε η υπεράσπιση της Δημοκρατίας και την κοινή οργή απέναντι στο έγκλημα. Είναι γνωστό όμως ότι ο αντιστασιακός-δημοκρατικός κόσμος δεν πορεύεται σε κομματική σύγκλιση αφού κατανέμεται στα τρία κόμματα των παραδοσιακών πατριωτικών - δημοκρατικών δυνάμεων ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ.
Είναι όμως αρκετή η μνήμη για να διατηρήσει επ΄άπειρον τη συλλογική συνείδηση των αντιστασιακών και για να αποτελέσει το συντηρητή της ελπίδας για δικαίωση; Η απάντηση είναι σαφής και είναι Όχι. Γιατί η δικαίωση θα έρθει μόνο αν ανατραπόυν οι συνέπειες του πραξικοπηματικού εγκλήματος, μόνο αν ανατραπεί η κατοχή. Ειδάλλως οι ετήσιες επίμηνημόσυνες διακυρήξεις θα είναι λόγια που πέφτουν στο κενό. Από την άλλη η θρασεία πρσπάθεια που επιχειρει η ακροδεξία, με το ΔΗΣΥ επικεφαλή, για μεταχρονισμένη αλλαγή της ιστορίας και αναγωγή των πραξικοπηματιών σε ήρεωες είναι δυνατό να διαμορφώσει ένα πολιτικόκοινωνικό περιβάλλον ικανό να αλλοιώσει τη μνήμη και να διαβρώσει τη συνείδηση. Ιδιαιτέρα αυτό θα συμβεί αν της δοθεί η δυνατότητα να επανέλθει στην κυβέρνηση. Τότε τίποτα δε θα την εμποδίζει να καταστήσει τη δικαίωση της προδοσίας σε επίσημη πολιτική. Κατά συνέπεια ο «ευρύτερος δημοκρατικός κόσμος» επιβάλλεται να προβάλει συνεχή αγωνιστικότητα. Από τα κόμματα που συγκροτούν πολιτικά αυτό το χώρο, το ΑΚΕΛ είναι το μόνο που τηρεί σταθερό προσνατολισμό. Ως εκ τούτου η ευθύνη για την ενίσχυση του αγώνα των αντιστασιακών βαραίνει, μοιραία, το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ. Τα ηγεσίες των κομμάτων αυτών θα πρέπει να αντιληφθούν ότι στη Λύση και την αντροπή της κατοχής δεν θα μας οδηγήσει ο μαξιμαλισμός ενώ επίσης θα πρέπει να εγκαταλείψουν κάθε σκέψη για συνεργασία (ή καλύτερα εγκατάλειψη της συνεργασίας) με την ακροδεξία.
Ο αντιστασιακός κόσμος έχει την τιμή και την τύχη να διαθέτει, αναμφισβήτητα, φυσικό ηγέτη. Αυτός δεν είναι άλλος από το σημερινό πρόεδρο της Δημοκρατίας, το Δημήτρη Χριστόφια, τον άνθρωπο που έχει θέσει ως πρωτιστη και μόνιμη εγνοια του τη Λύση του κυπριακού, του ανθρώπου που από όποιο αξίωμα και αν πέρασε έδωσε και συνεχίζει να υπερασπίζεται τους αγώνες των ηρώων του λαού μας. Ενός ανθρώπου, που πολλοί δυστυχώς ξεχνούν, ότι η προδοσία του 74 του έχει προκαλέσει διπλή προσωπική τραγωδία. Αυτές τις δύσκολες ώρες που περνά η πατρίδα μας, που τα μαύρα σύνεφα δε λένε φύγουν από τον ουρανό μας, ο Δημήτρης Χριστόφιας είναι το σύμβολο ενός λαού που Δεν Ξεχνά, Αγωνίζεται και πάνω από όλα παραμένει ακλόνητος και αντέχει κι ας φυσάει από παντου. Το διαχρονικό πατριωτικό χρέος δεν σηκώνει αποκλίσεις και σημεία ασυνέχειας. Η ιστορία θα λειτουργήσει τιμωρητικά σε όσους δε θα εμποδίσουν τη δικαίωση του εγκλήματος και τη μονιμοποίηση των συνεπειών του. Τα συνεκτικά στοιχεία που ενώνουν τον πατριωτικό κόσμο είναι ισχυρότερα από αυτά που τείνουν να το χωρίσουν. Ας το αντιληφθούν αυτό όλοι και να σταθούν δίπλα στον πρόεδρο. Εκτός και αν έχουν επίλέξει να κάνουν τον κόσμο να ξεχάσει.